Ne zaman ait olmadığım yerdeki birisine bir şey anlatmaya kalkışsam anlattığıma pişman oluyorum.
Art arda sorular sıralanıyor: ''nasıl yani'', ''neden'', ''gerçekten mi'', ''ee sonra ne olmuş'' falanlar filanlar.
Anlattığım en basit, en sıradan şeyi bile bir çırpıda algılayamıyor, insanı paylaştığına pişman ediyorlar . Bu nasıl olabiliyor, insan nasıl böylesine yüzeysel kalmayı başarabiliyor vallahi gıpta ediyorum.
Gün oluyor tek cümleyle bitiriyorum günü: ''bir insan nasıl bu kadar aptal olabilir'' diyorum 10 kere, 20 kere, 30 kere, 40 kere, 50 kere... çıldırıyorum...
gitmek, susmak kadar kolay olsa keşke.
konuşmayı unuttuğum günler oluyor,
olsun değil mi,
olsun.
dünya aptalların yüzü suyu hürmetine dönmüyor ya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder